Μεταξύ των Κοτυώρων και της Οινόης υπάρχει μία χερσόνησος με έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο. Το βορειοδυτικό τμήμα αυτής της χερσονήσου είναι ένα βραχώδες ακρωτήριο, το Yason Burunu, που διατηρεί στην σύγχρονη ονομασία του, το αρχαίο του όνομα, Ιασόνιον Άκρο ή Ιασόνιος Ακτή. Το ανατολικό τμήμα της χερσονήσου, όπου υπήρχε ένα από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια του Πόντου, ονομαζόταν Γενήτης. Στη Γενήτη λειτουργούσε κατά την αρχαιότητα ναός αφιερωμένος στο Δία.
Έχει παγιωθεί η άποψη πως το Ιασόνιον Άκρο έλαβε το όνομά του από τον Ιάσονα, ο οποίος φέρεται να έχει επισκεφθεί τη θέση κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής εκστρατείας. Η μοναδική ωστόσο σύνδεση του ακρωτηρίου με τον Ιάσονα γίνεται την κλασική εποχή στο κείμενο του Ξενοφώντα, ο οποίος αναφέρει πως οι Μύριοι αντίκρισαν την Ιασόνιον Ακτή, όπου λέγεται πως προσάραξαν οι Αργοναύτες. Σύμφωνα με τις πηγές στο ακρωτήριο υπήρχε κάποια αρχαία ελληνική πόλη, ενώ κατά τη Βυζαντινή περίοδο, το Ιασόνιον Άκρο αναπτύχθηκε σε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο.
Οι πιο φημισμένες από τις πολυάριθμες εκκλησίες που βρίσκονταν στο Ιασόνιον Άκρο ήταν αυτές του Αγίου Ανδρέα και της Θεοτόκου, η οποία ίσως ήταν μοναστήρι. Αρχαιολογικά κατάλοιπα κοντά στη θάλασσα έχουν ταυτιστεί με τους βοηθητικούς χώρους του μοναστηριού. Στο κέντρο περίπου της χερσονήσου δεσπόζει έως η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που χρονολογείται στον 19ο αιώνα.
Το βορειότερο τμήμα της χερσονήσου, του οποίου το πλάτος είναι ιδιαιτέρως μικρό ήταν τειχισμένο. Λαξεύματα στο βράχο και κυρίως μία βάθυνση κατά πλάτος αντανακλούν μια προσπάθεια αποκοπής του άκρου από την υπόλοιπη χερσόνησο, προκειμένου να δυσχεραίνεται η πρόσβαση σε αυτή. Ένας κεραμικός κλίβανος στο ανατολικό τμήμα της χερσονήσου και μία λαξευμένη δεξαμενή, σχετιζόμενη ίσως με την επεξεργασία αλατιού, ολοκληρώνουν τα αρχαιολογικά κατάλοιπα, που εντοπίζονται στο Ιασόνιο Άκρο.
